Senenin sondan bir önceki ayı bugün başladı bile...
Geçen sene bu zamanlar ne yapmışım diye baktım. İki gün üst üste Karacaahmet'e gitmişim, bir arkadaşımın annesinin, sonra sevgili FTR'in cenazelerine katılmışım.
Kasım, sanki hep hüzün ayı.
Oysa pastırma yazı zamanıdır, güneşli günler olur, üşümeden sokakta dolaşılabilir.
Dilerim, sağlıklı günlerini neşeyle anımsayalım bu Kasım'ın.
Akşamüstü cadde tarafına yürüdüm, pek kalabalıktı, genç insanlar, çoluk çocuk aileler piyasa yapıyordu. Eskiden biz de böyleydik, galiba...
Sonra bir ara sokakta tavşan kız gibi giyinmiş beş altı genç kız ve üç beş delikanlı gördüm. Gülüşerek bir minibüse doluştular, nereye gidiyorlardı kim bilir?
Bir kaç gündür Haruki Murakami'nin "Mesleğim Yazarlık" başlıklı anı kitabını keyifle dinliyorum.
Sokakta gördüğüm gençler bana Murakami'yi hatırlattı ve düşünmeden edemedim, yazar bunları görse hangi kitaba nasıl uyarlardı acaba?
Eskilerden bir anı, 9 yıl öncenin 1 Kasım'ı,
Ankara, ODTÜ Kampüsü'nden
Sonbahar biraz da insanlar için de yaprak dökümü derler. Hastalanıp
YanıtlaSilölmek daha fazla gibi. yine hüzün dolu işte. Renkler mukteşem
ama her sene gibi bu zamanlar hep hayranlık duyuyoruz. Az kaldı
aralık ocak derken kış da bastıracak..
pastırma ayazı diye bir şey varmış bir de, yeni öğrendim ben de :) pastırmaları kurutmak için gerekli olan nemsiz hava, gündüz-gece sıcaklık arasındaki farkın yoğun olduğu bu günlere denk geliyormuş bu yüzden.
YanıtlaSil