30 Ekim Pazartesi

Sabah uyandığımda zihnimde dün gece konseri duydum tekrar. Üstüne radyoyu açtım, TRT 3'deki Allegro  programında önce açılan resmi yarışma kazanan ve bizim de konserde ilk kez dinleyip eşlik ettiğimiz İ. Kömürcü'nün 100. Yıl Marşı çalındı, ardından yine konserde dinlediğimiz, Muammer Sun'un "Cumhuriyet" film müziğinden "Bozkır'ın Sesi" melodisi. 

Dün akşam Bozkır'ın Sesi'ni soprano Ceren Aydın yorumlarken, balerin İlke Kodal kendi yaptığı  koreografiyle müziğe dansıyla eşlik etmişti. Onun rüya gibi uçuşan hali gözümün önünde dinledim melodiyi.

Size bu güzel melodiyi başka bir yorumda dinletmek isterim, burada.

Bir kaç gündür dışarı çıktıkça havada hafif bir parfüm kokusu duyuyordum.

Anladım, yenidünya çiçeklerinin açılması an meselesi.

Bugün öğlende alt sokaktaki bir apartmanın önünden geçerken yanılmadığımı anladım, açmaya başlamışlar.

29 Ekim Pazar

Bayramımızı kutladık; coşkuyla, hep birlikte, içtenlikle, sevgiyle, sevdiklerimizle.

Son hafta, her güne bir yeni marş temposuyla marşlar üretildi, yine her gün televizyonlarda dakikalarca 100. yılı kutlayan kurum reklamları yayınlandı. En önemlisi vatandaşlar önce sosyal medya sayfalarını, sonra evlerini bayraklar, Atatürk fotoğrafları ile donattı. Bugün  bayram kutlamak için sokaklara çıkmış insanların büyük çoğunluğu kırmızı beyaz giyinmişti, ellerindeki bayraklarıyla  uyum içindeydiler.

Bugün benim payıma ortak coşkuya ek olarak, nefis bir kutlama konseri düştü. Şulem'in oğlu canım O. bey, kendisi için alınan bileti katılacağı başka etkinlikler nedeniyle kullanmayacağını beyan edince, anneciği beni düşünmüş, haberdar etti, haliyle bayıla bayıla bu öneriyi kabul ettim.

Akşamüstü dolu bir tren vagonunda Şule ve ablası canım Ş. ile buluşup önce Yenikapı'ya  oradan Taksim'e ulaştık. AKM'de biraz turladık, sergi salonundaki sergiyi gezdik, konser öncesi birer kahve eşliğinde ağzımızı tatlandırdık.

Sonra AKM'nin fuayesindeki eğlenceli marş eşliği çalışmalarına katıldık. Kapılar açıldı, salonda yerlerimizi aldık, saat 20:00'de konser başladı, iki saat nasıl geçti anlamadık.

Özellikle ikinci yarıdaki marşlara bütün salon eşlik etti, böylece 100. yılı kutlamanın sevinci ve gururuna  ek olarak Viyana'daki yeni yıl konserleri gibi dinleyiciyi de içine katan, mutluluk verici şahane bir konser yaşadık. 

Konser bitti, orkestra, koro, solist sanatçılar, orkestra şefi selam veriyorlar,

Selamın arkasından İzmir marşıyla yapılan bis sonrası perde kapandı ve dinleyici alkışa devam etti, perde açılmadı.

Bunun üzerine seyirci Dağ Başını Duman Almış marşını söyleyerek ikinci bisi kendisi yaptı, unutulmazdı!

28 Ağustos Pazartesi

Bu sabah yürüyüş saati öğlene kaydı. Cadde tarafına gidip bir iki alış veriş yapacaktım, iki eylemi birleştirmek iyi fikir gibi geldi. 

Giderken iyiydi gerçekten, güneş henüz tepeye çıkmamıştı, fakat dönerken geçe kaldım, cayır cayır yandım. Eve girer girmez sürahiyi kaptım, kaç bardak içtim arka arkaya bilmiyorum.

E-postama bakarken gördüm, İKSV Tiyatro Festivali'nde Ekim ayı sonunda Tanztheater Wuppertal  Pina Bausch Topluluğu, modern dansın en ünlü eserlerinden  Cafe Muller'i  sergileyecekmiş. Bir piyango çıksa da izlesem diye geçirdim içimden.

Piyangoyu bekleyedurayım,  Cafe Müller'den internette bulduğum  bir kaç kısa bölümü izledim. 

Derken bir başka videoya rastladım, izlemeye başladım, 2004 yılında Pina Bausch'un İstanbul'da sergilediği Nefes isimli eserin sahneye konuluşuna dair bir filmdi, bu. 

Açıklamasında ;

"Yapımcılığını İstanbul Tiyatro Festivali’nin üstlendiği 2004 tarihli “Pina Bausch’la Bir Nefes” belgeseli, ünlü Alman dansçı ve koreograf Pina Bausch’un 11. ölüm yıldönümünde dijital erişime açılıyor."  yazmakta.

İlginizi çektiyse, link burada.   

 

Duvar yazısı, sabah yürüyüşlerimden, Çatalçeşme'deki demiryolu yaya alt geçidinden,

İtiraz net: "İstemiyorum!"

Devamı yol gösterici: "Uğraşarak düzeltemediğini, vazgeçerek bitirirsin..."

Ne dersiniz, öyle mi sizce de?

 

25 Ağustos Cuma

Günün  olayı sabahın erinde açan sarmaşıktı. 

Şu fotoğraf çekildikten iki saat sonra o çiçekler kapandı, akşam üstüne doğru çiçek solmak üzereydi. 

Oysa üç aydır o çiçekler açana, o sarmaşık büyüyene dek neler oldu neler? 

Say say bitmez...

Hayat bazı açılardan ölçüsüz değil mi sizce? 

Ya da belki ölçüye sığmıyor mu demeli?

1 Nisan Cuma

 Çöl tozlarının havadaki sis efekti bir yandan, lodosun verdiği sersemlik diğer yandan... Bugünün özeti bu işte. 

* Bu sabah erken davrandık, annemin yapılması gereken tetkikleri için hastaneye gittik. Bu defa hastane bize yakın değil, karşı kıyıda olunca epey bir zamanımız yollarda geçti. Kardeşim canım bacım, taşıma işleri uzmanı olarak götürdü getirdi, adrese teslim etti.

Hastanede annemin yürüme zorluğu nedeniyle bir tekerlekli sandalye istedik. Sandalyeyi getiren görevli, hastanedeki  turlama esnasında da yardımcı oldu, işimiz kolay görüldü, sağ olsun.  İstenen bir iki ek muayene ve tetkik için, annemin yaşına hürmeten öncelik tanıdıkları için fazla beklemedik, iyi oldu.

** Eve dönüp bir şeyler atıştırdıktan sonra, fazla geçe kalmadan pazara gidip biraz yeşillik aldım. Hazır dışarı çıkmışken aybaşı ödemelerinin bir kısmını hallettim. Eve döndükten sonra da kalanını internetten tamamlayınca, ayın ilk gününden epeyce hafiflemiş oldum. Geçtiğimiz ay için apartmanımıza gelen doğalgaz faturası onaltıbin lira tutarında, bir de elektrik faturası var... Ehh artık, ne diyeyim?

Geçende bir arkadaşım dereotu 15 lira, bu nedir yazmıştı. Bugün pazarda 5 lira idi, ucuzluk gelmiş gibi sevindirici haber sayabilir miyiz bunu?

*** Bir film mi izlesem kitabıma mı devam etsem henüz karar veremedim. 

Bugün buraya sizin için,  çok ünlü bir  baleden bir bölüm bırakıyorum. 

Karşınızda unutulmaz Rudolph Nureyev ve sürpriz partneriyle Kuğu Gölü! 

Dip Not:

Bahar dallarımız pembeler giyinmiş bugün.