7 Ağustos Çarşamba

Kendime özel, haftada bir gezme günü ilan etmiştim.  (Aslında böyle ciddi bir tasarım ve plan yok, utanmasam "2. geleneksel çarşamba gezmesi" filan gibi bir ad vermeye bile kalkabilirim.)

Önce şu "kendime özel" sözünü açıklayayım. Kendime özel, çünkü bir başlangıç noktasından yola çıkıp, göçü yolda düzüyorum, aklıma ne gelirse veya önüme ne çıkarsa oraya meylediyorum. Bir çeşit flanör (aylak kent gezgini) diyebiliriz. Sözcük Fransızca olunca, dişil halini kullanmak gerekiyor, bu durumda flanöz oluyorum. 

Sözü daha fazla uzatmadan bugünkü flanözlük maceramın duraklarını yazayım, sonrasına bakarız:

Önce atladım bizim metroya Ayrılık Çeşmesi'ne kadar gittim, oradan Marmaray'a geçtim, Üsküdar'da indim.

Ver elini deniz motorları iskelesi ve son anda yetiştiğim motorla Aşiyan'a kadar keyifli bir deniz seyri.

Motordan inince, Rumeli Hisarı'na doğru yürüdüm ve  denize nazır bir sade kahve molası verdim.

İlk planım, bir saat sonraki motorla Üsküdar'a dönmekti. Motor iskelesinden az önce yer alan Aşiyan - Hisarüstü fünikülerin önüne gelince, "ben buna hiç binmedim, bir baksam ya" dedim ve alt kata iniverdim. Sonra, ver elini fünikülerle Hisarüstü'ne ilk yolculuk.

Hisarüstü'nde doğrudan Boğaziçi Üniversitesi - Levent hattına aktarma yaptım, oradan da Taksim'e giden metroya geçtim.

Taksim Meydanı ve sevdiğimiz heykel,

Burada da ilk planım Kabataş'a inmek ve Üsküdar'a geçmekti, Taksim'de kendimi Gezi Parkı çıkışına doğru yürürken bulunca, demek olacak buymuş dedim ve Taksim'den Tünel'e kadar yürüdüm.

Yürürken, hesap yapmaya çalıştım, ben en son ne zaman gelmiştim buralara? işin içinden çıkamadım, aylar olmuş galiba, çok ayıp bana.

Sıradaki fotomuz, Çiçek Pasajı'nı özleyenlere gelsin...

Yolda Galatasaray'daki Yapı Kredi  Sanat'taki "Bugünü Resmetmek" başlıklı sergiyi gezdim, kitapçıyı dolaştım ve yoluma  Casa Botter'e kadar devam ettim. Casa Botter'de Nuri İyem Sergisi vardı, çok güzeldi, Ekmekcikız'da yazdım onu.  

Buradan Tünele bindim, Karaköy'e indim, vapura bu defa koşmadan yetiştim, üstelik şu sevmediğim tipte olan vapurdan geldi, içeride oturdum, geniş pencerelerinden dışarıyı seyrettim,  güzel sesli bir kadın şarkıcının kendisine ayrılan yerde söylediği şarkıları dinledim. 

Vapur iskeleye yanaşırken, Alpay'ın unutulmaz şarkısı Fabrika Kızı'nı söylüyordu. 

Bitti mi? Eh sayılır! 

Bunca yoldan, araçtan, yürümekten sonra, Kadıköy Çarşısına doğru yürüdüm ve kaç zamandır aklımda olan Tatar Salim'e gittim -ayıptır söylemesi- döner yedim. 

Artık, metroya binip Bostancı'ya doğru yol almak zamanı...