6 Şubat Salı

Dünden beri sersem gibiyim, öğlende annemin tansiyonunu kontrol ederken kendi tansiyonumu da ölçtüm, hiç olmadık bir değer çıktı. 

Düşündüm de, memleketin bir senedir içi yanan insanlarının acısı yanında belki de hiç değerinde bu baş ağrısı.

Sonra C.ciğimin yazısını okudum, başımı salladım evet dedim. 

"Yaptıklarımız yeterli miydi, bilmiyorum. Yapılanlar yeterli olur mu hiç, onu da bilmiyorum. Ama sanırım Zambra haklı; yaptıklarımızın yeterli olmadığını hissedebilmek bile, birşey yaptığımızın kanıtı.."

Sonra S.cığımın yazısını okudum, başımı salladım, evet dedim.

 

"İnsan sanıyor ki acı her bedende aşağı yukarı aynı izi bırakıyor. Adına insanlık, vicdan, haysiyet dediğimiz her şeyin tanımı ve sınırları birilerince tekrar onlara göre çiziliyor. Nefret etmemek çok zor, öfkelenmemek imkansız. Tüm bunlara rağmen, taşların katılığına inat, etrafını çevreleyen minik yeşil canlılar gibiyiz. Az olmamız, yok olduğumuz anlamına gelmiyor. Evet varız, varım. Benim gibi insanların var olduğunu biliyorum."

Şimdi onları paylaşıyorum, unutmayalım, burada kalsın.