21 Şubat Çarşamba

Kızcağız kaç haftadır evde, annesi o kadar haftadır pazara çıktığında armut almayı ihmal ediyor. Ediyordu, sonunda geçen hafta armutlar alındı. İki tanesi şu iri deveci armutlarındandı, kiloyu geçer gibi oldular, beş tanesi daha ufaktı, onlar da öyle bir kilo geldi.

Deveci cinsi olanlar çıtır çıtır yemek için uygundu, küçükler ise armut tatlısı için. ( Bu arada deminden beri aklımda "elmayı soy da ye, armudu say da ye" atasözü geziniyor, niyeyse? )

Ara nağmeden sonra devam edeyim, sonuçta dün uzun zamandır yapmadığım armut tatlısını yaptım, ohh evladımın keyfini yerine getirdim ve mutlu oldum.

Nasılmış o tatlı derseniz, yıllar öncesinden Ekmekcikız'dan bir link vereyim, şurada. 

Bu hafta tam eski mizah dergilerindeki ifadeyle "harala gürele" geçiyor.

Bir takım sıkıntılar oluyor, araya hoş şeyler sıkışıyor, küçük sürprizler oluyor, sonra yine bir patırtı, koşturmaca filan...

Annemin tansiyonunun yükseklerde gezip "dur bakalım, şimdi ne yapacağız acaba?" endişesi tansiyon düşünce mola veriyor, ta ki bir sonraki tansiyon ölçümüne dek. 

İşte o aralardan birinde 40 senelik arkadaşım S.ciğim "bu akşam Süreyya Operasında Borusan Quartet konserine biletimiz var, biz gidemeyeceğiz, siz gider misiniz diyerek biletleri e posta ile gönderince, bize düşen koşa koşa Kadıköy'e gitmek, Dörtlülerin Dörtlüsü başlıklı güzelim konseri dinlemek oldu. Böylece, annemin tansiyonuyla birlikte gerilen sinirlerim oda müziğinin nefis tınılarıyla gevşedi. 

Armut tatlısı tabağı, 

Bir natürmort tabloymuş gibi durmuyor mu sizce de?