13 Mart Pazartesi

Rahmetli büyük yengemin, bir süredir oldukça hasta olan abisi vefat etti. Bugün Kanlıca iskele meydanındaki camide cenaze töreni vardı.  Aile ve yakın hısım akrabanın bir araya geldiği sade bir tören oldu. Poyraz çok çok sert ve çok soğuk esiyordu, dolayısıyla hava, tam berdelacuz soğukları günlerinde olmanın hakkını veriyordu. 

İnsan "güzel hayatlar yaşadılar, nihayetinde sıralı ölüm" diyerek teselli etmek arzusunda oluyor, fakat, en yakınları için teselli kâr ediyor mu, bilemiyorum.

Boğaz kenarındaki poyraza açık alanda beklerken, önümüzde rüzgarın şiddetiyle daha da delirerek adeta nehir gibi akan denize baktık. Dönüş yolunda Üsküdar'a giderken bindiğimiz motorda Anadolu kıyısındaki yalıları, bahçelerinin kış hallerini seyrederek kardeşimle sohbet ettik.

Bu sene böyle, iki uç arasında savrulup duruyoruz; bir gün aile büyüğünün cenazesinde Aşiyan'dan denize bakakalıyoruz, bir gün doktora danışmaya giderken Kadınlar Pazarı'ndan şöyle bir yürüyüp geçiyoruz, ara sokaklardaki tarihe hayran kalıyoruz,  başka bir sefer yine doktor randevusu beklerken iki taşın arasında düğün elbisesi seçiyoruz hem de cuk oturuyor, bir başka cenazeden dönerken Boğaziçi yalılarını seyre dalıyoruz...

Hayat bize ne diyorsun?

Bak her sıkıntının yanında bir parmak bal tadı da var mı diyorsun? 

Yoksa, her şey geçici görüyorsun, çok da takılma yürü git mi diyorsun? 

Bilemiyorum, umuyorum doğru anlıyorumdur...

Kanlıca iskele meydanındaki çınar,

Gövdesinin yarıdan çoğunu kaybetmiş,

Yine de tedavisi yapılmış bir bölümden taze dallar çıkarmış,

Ve her şeye rağmen tek bir fotoğraf karesine sığamayacak kadar kocaman...