7 Mayıs Cumartesi

Nasıl doğru ifade edebilirim, tam kestiremiyorum.

Bugün değerli bir insanı, sevdiğimiz aile büyüğünü toprağa verdik.

Kestirmeden gidip "bugün yazacak güzel bir şey yok, her an hüzünlüydü" diyebilirim.

Aslında doğru bir tespit olur bu söylediğim,  diğer yandan bugün öyle de güzel bir gündü... 

Merhum Rona Aybay'la vedalaşmak için son yıllarda eşiyle birlikte yaşadıkları İznik'e hiç üşenmeden gelen o kadar çok insan vardı ki,

Yeşil Camiinin avlusunu dolduran  o insanlar, öyle içten hüzünlü bir o kadar sevgi doluydu ki,

Toprağa verildikleri mezarlık öyle ferah, açıklık, tüm mezarları çiçekli, iç açıcı bir yerdi ki,

Hava ılık, kuşlar ağaçlarda cıvıldıyor, güneş bulutlarla dans ederek bunaltmadan ısıtıyor, öylesine şurup bir havaydı ki,

Cenaze töreninden sonra göl kenarındaki masalarda yenilen kuru fasulye, pilav, turşu ve helva öylesine bereketli ve doyurucuydu ki,

Bahçede son öğrencileri eşiyle vedalaşırken, bir yandan ağlayan bir yandan gülümseyen o kadar pırıl pırıl çehreler vardı ki,

Yıllardır göremediğimiz dost yüzleri son yolculuğa uğurlayama gelen eski dostlarla bir arada olmak, sohbet etmek o kadar değerliydi ki,

Bu günü gülümseyerek hatırlayacağımız o kadar çok an bir araya geldi ki,

Şimdi bu günü "güpgüzel" bir gün olarak anmamak, kaydetmemek orada olanlara ve son yolculuğuna böylesine çıkabilene haksızlık olur.

Bir kez daha anladım, sevgiyle vedalaşılacak, iyilikle anılacak, güzel insan olmak bu dünyada var olmanın en büyük ödülü.

Dip Not: 

İznik yolundayız, bahar tüm renkleriyle canlanmış,

Bakmaya doyamadığımız kır çiçeklerinin arasında gelincikler de var,