Bugün güneşli bir güne uyandık, hava gün içinde yavaştan ılındı.
* Kahvaltıyı annem ve kızımla yaptıktan sonra, öğlene doğru yolcumuzu uğurladık. Yola çıktıktan tam beş saat sonra "şimdi geldim annecim" diye aradı, içim rahat etti.
** Bugün Dünya Emekçi Kadınlar Günü!
Günün şerefine olsa gerek, kendi içimde bir aydınlanma yaşadım. Ev işi yaparken arkamdan kovalayan varmışcasına hareket ediyorum. İşleri, sanki süre sanırım varmış da zamanı kaçırırsam yanacakmışım gibisine, hızlı hızlı yapıyorum. Bugün bunun sebebini keşfettim işte!
Çalışma hayatıyla evliliği ve aile sorumluluğunu birlikte sürdürmeye çalışıp, her bişey tam olsun diye uğraşırken, yıllar süren bir antrenmanla hız kazanmışım. Eh, şimdi emeklilikte aynı alışkanlığı sürdürüyorum, hâlâ koşturarak iş yapıyorum.
Bakalım bu farkındalık işe yarayacak ve nefes nefese iş yapmaktan vazgeçecek miyim?
*** Öğlende annemi kuaföre götürdüm, saçı kesildi. Aşılarım tamamlandığına göre, bir saç kestirmeye gideriz herhalde, demişti. Hava güzelken yürüyüş de yapmış olduk.
Akşamüstüne doğru daha uzunca bir yürüyüşü kendimle yaptım. Bu defa sahile doğru gitmedim, evden caddeye inip Suadiye ışıklardan Şaşkınbakkal ışıklara kadar cadde kalabalığını gözleyerek yürüdüm, Feride geçidinden içeri sapıp tekrar mahalleye döndüm.
Dip Not:
Kadınlar Gününün sembol çiçeği mimoza.
Bu mimozayı tam bir sene önce, 8 Mart 2020'de Burgazada'da görmüş, koklamış, fotoğrafını çekmiştim.
Bu sene sadece bakıyorum.
Burgazada, mimoza...Ah çektim derinden...Gelecek o günler yine değil mi :)
YanıtlaSilDiyorum ki, güneşli bir günde binsek motora veya vapura, otursak açıkta, gitsek adaya, baksak mimozalara...
SilNe dersin acaba? :)
ben vapur falan korkuyorum henüz :( yoksa şahane olur, olmaz mı?
YanıtlaSilKorkun geçince o zaman ?
SilBir arkadaşımın evi var adada, haftada bir gidip geliyor, aslında...