Yine sıradan bir Cuma günü olacaktı, biri hoş ve tatlı diğeri biraz endişe verici iki şey değişik gün olmasını sağladı.
Sabah mide ilaçlarımı almış, kahvaltı yapıyordum ki bir öksürük başladı. Önce acele ettim ve boğazıma bir şey kaçırdım sandım, o sırada yarım ceviz atmıştım ağzıma.
Olmadı, geçmedi; çay içtim, su içtim, bir şeyler yedim, ı-ııhh! Hatta kızım odasında kalktı geldi, öksürüğü duyunca, "anne su içsene" diye hafif bir fırça bile kaydı.
Bir pastil aldım ağzıma, o biraz sakinleştirdi, yine de gün boyu ara ara öksürdüm.
Derken aklıma geldi, şu bir aydır süren ve artık sonuna yaklaştığımız mide tedavisindeki ilaçlardan biri mi dokundu acaba? Doktorumu aradım, muayenede imiş, sıkıntımı mesajla gönderdim, bakalım ne cevap gelecek.
Gelelim tatlı konuya, bugün ilk doğum günü hediyem elime ulaştı, Leylakcığım her zamanki ince düşünceli haliyle yeni yıl ajandamı gönderdi.
Böylece yeni yıla dair bir inanış da geldi üstüme, zira havanın bu sonbahar hali sürdükçe Ocak ayının gelebileceğine inanmakta zorlanıyordum.
Günün diğer zamanları pazar alışverişi, market alışverişi, yerleştirme, yemek ayarlama rutiniyle geçti.
Maltepe parkında yürürken eskiden bu alanın deniz olduğunu düşünmek tuhaf geliyor bana.
Tren istasyonundan çıkınca, eskiden denizin içinde olan ünlü Bakireler Anıtı'nı bile karada görmek tuhafken, şimdi denize ulaşmak için ondan sonra daha metrelerce yürümek gerekiyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Hoşgeldiniz!