Öğleden sonra Bayan E. ile caddeye yürüdük, Suadiye'de bir kafede kendimize yer bulduk, oturduk, kahve içtik, sohbet ettik.
Yıllar yıllardır birbirini tanımanın, hangi cümlenin hangi bağlamda kullanıldığını ve ne anlama geldiğini bilmenin konforuyla konuştuk.
Sonra eve doğru yürürken lafa söze dalıp yolu biraz uzattık gibi oldu ama sohbet ancak bitti.
Şu asırlık ağaçlar konuştuklarımızı duymuş olsa bize güler miydi ?
Şimdi bir anda aklıma bu soru geldi.
Sanırım, onlar kadar ömrümüz olabilseydi öğrenirdik.
O da belki...
yıllardır birbirini tanıyan iki dostun sohbeti kadar güzel az şey var şu hayatta, ne mutlu size :)
YanıtlaSil