İki gün önce yurt dışındaki kuzenlerden kızkardeş aradı. Oğlunun bir arkadaşı İstanbul'a saç ektirmeye geliyormuş, Beşiktaş civarında kalacakmış, klinik Üsküdar'da imiş. Kısa zamanda nereleri gezse iyi olurmuş? Bir kaç yer ve yemek yenilecek mekan önerdim.
Derken dün kuzen tekrar aradı bu defa telaşlıydı. Oğul arkadaşı saç ektirmiş, amma velakin başı iltihaplanmış, klinik günlerden pazar olduğu için kapalıymış, hangi hastaneye, hangi acil servise gitsinmiş.
Haydaa! İş ciddileşti, neresi önerilir, devlet hastaneleri yabancıları almaya pek niyetli olmuyor diye duymuşluğum var, sigortası var mı acaba, özel hastaneye gitsin en iyisi, şuraya gitsin bari...
Telefonu kapatınca geçen hafta bazı işlemler için gittiğim ve memnun kaldığım başka bir özel hastane aklıma geldi. Kuzeni aradım, öbürüne değil buna gitsin, işte haritadaki yeri ve adresi diye bilgi gönderdim.
İki saat sonra, tam da "çocuk ne yaptı acaba"yı düşünürken kuzen aradı, başta iltihap yokmuş, dolayısıyla sorun yokmuş ve hastanede bir işlem yapmadıkları için para almadan göndermişler delikanlıyı. O da bu gelişme nedeniyle, çok teşekkür ediyormuş. Kuzen de bana teşekkür etti, sayende filan dedi.
Dedim, iyilik olacağı varmış, ne yaptım ki?
Bugün İstanbul'u benzer şekillerde sevdiğimiz canım arkadaşım, blog yazmamın en tatlı armağanlarından Şulemin doğum günü.
Kış mevsimin o anındayız artık, çok sevdiğim kan portakalı çıktı.
Sever misiniz siz de?
ay ne şahane bir hediye. canım ekmekçim. çok teşekkürler :)
YanıtlaSilKüçük bir gülümseme olsun diye. :)
Sil