Az önce annem aradı, yukarı geliver dedi. Ne oldu anne dedim, düştüm, R. kaldıramıyor, yardım et dedi.
Hemen çıktık yukarıya, kızımla birlikte. Koltuktan kalkarken ayağı kaymış, önünde duran ayak uzatma sehpasına doğru yatıvermiş, sonra koltuğun önünde oturmuş kalmış. Kollarında artık pek güç olmadığından olsa gerek, toparlanıp kalkamamış.
Neyse, iki koluna girip koltuğuna oturttuk, tansiyonu düştü, başı mı döndü düşüncesiyle tansiyona baktık. Aksine yüksekçe çıktı, heyecanlanmış olmalı dedik.
Şimdi yazının başına oturdum, anladım ki az önceki heyecanla bugün ne yazacaktım aklımdan uçtu gitti.
Haa, diyecektim ki sabah bir haber okudum; sevdiğim oyuncuların oynadığı bir filmin İranlı (Amerika'da yaşayan) yönetmeni Alireza Khatami Sundance Film Festivali'nde en iyi yönetmen ödülü almış.
Filmi ve bizim oyuncuların performanslarını merak etim doğrusu.
Diğeri de şuydu, sabah annemle kahvaltı yaparken eski bir şarkının yeni bir yorumunu dinledik. Ayşegül Aldinç söylüyor, Bu Akşam Gün Batarken Gel.
Beğenecek misiniz dinleyince bakalım?
Sabah çıkan poyraz epey bir temizlik yapmış,
Bulutlu gökyüzüne rağmen adalar görünebiliyordu.
Şarkıyı dinledim, eski usül pek güzel söylemiş, taş plak dinliyor gibi hissettim. Şarkının öyküsünü biliyorsundur belki. Ahmet Rasim işten sonra meyhaneye gider o yüzden hep geç dönermiş eve, bunu adet haline getirmiş, zavallı karısı da ses etmezmiş. Bir gün yine işe giderken dayanamamış, "Aman Bey bu akşam geç kalma erken gel" demiş, Ahmet Rasim de bu sözleri mırıldana mırıldana gidip akşam meyhanede Tatyos Efendi ile birlikte şarkıya dönüştürüvermiş, pek de güzel etmiş :)
YanıtlaSil