İki haftadır bir türlü evimin yolunu bulamayan kurye servisi, "kart banka şubesine teslim edilsin bari, oradan alırım" sözüm üzerine kartı adeta ışık hızıyla banka şubesine teslim ediverdi, şaştım kaldım.
Kartı almak için minibüs caddesindeki şubeye yürürken aklımdan geçti, Şulemin çok yakınına gidiyorum, evde mi acaba?
Mesajıma cevap "evdeyim, çalışıyorum, kahve arası veririm" olarak gelince, işim biter bitmez arkadaşıma gittim.
Görüşmeyeli uzunca zaman olmuştu, laf lafı açtı, bir güzel dertleştik. Arpiciğimi ve Cerenciğimi andık. Hatta taa iki ay öncesinde C.ciğimin "biraraya gelince beni arayın" arzusunu hatırladık ve şöyle bir kaç dakikalığına onunla da muhabbet ettik.
Eve dönerken komşu kuaföre uğradım, saçımı boyatmaya oturdum. Saç boyası biter ve bulaşık makinesi servisini karşılarım diye düşünürken servis erkenden geliverdi.
Neyse ki kızım evdeydi, böylece ben komşu kuaförden eve dönene dek, servis bulaşık makinesini çalışır hale getirmişti, çok şükür.
İşte böyleydi, günün hikayesi...
Fotoğraf önceki günden,
Hava o gün de bugünkü gibi güneşliydi, o nedenle C.ciğime söz verdiğim foto için temsili resim görevine uygun buldum.
güzel bir günün hikayesi :) hep dediğim gibi seninle mahalle arkadaşı olmayı çok seviyorum :)
YanıtlaSil