24 Ekim Salı

Gündüz saatlerinde ana oğul gezmesi yapabileceğimiz anlaşılınca seçenekleri sıraladım; ada sefası yapabiliriz, Sultanahmet gezmesi olabilir, İstanbul Modern'in yeni yerine gidebiliriz ya da başka ne istersen...

Tüm seçeneklerin cazibesi ayrı olunca, hepsinin üzerinde birer düşünme süresi oyalanıldı ve sonuçta "Sultanahmet olsun, köfte yeriz ve  Yerebatan sarnıcına gideriz" seçildi.

Hava yine mevsim normallerinin üzerinde, ılık ve biraz pusluydu. Sirkeci Marmaray istasyonundan çıkıp Ankara caddesinden  Cağaoloğlu'na doğru tırmanırken sıcaktan biraz bunaldık. Bab-ı Ali ile Nuruosmaniye caddelerinin köşesindeki simitçiden aldığımız simit ve çatalları yiyerek yürürken Divanyolu'nun köşesine, Türkocağı'na ulaştık bile. Gelmişken Türkocağı'nda  nefeslendik, oğlum çay ben kahve içtik. 

Caddenin karşısına geçtik, Şerefiye sarnıcına bir bakalım dedik. Şu sırada özel bir sergi yokmuş, belirli saatlerde ses ve ışık gösterisi yapılıyormuş, içeri girmedik Piyer Loti Caddesinden yürüdük Divanyolu'na tekrar kavuştuk. 

Biraz daha yürüyünce,  yıllarımın geçtiği Sultanahmet eski adliye binasının hemen karşısındaki Binbirdirek sarnıcına geldik, içeri girdik, gezdik. Sarnıcın içi, daha önceki gelişlerimden çok daha bakımlı haldeydi. İçeride zemindeki su çok azdı.

Binbirdirek'ten çıkışta bir Sultanahmet turu attık, dikilitaşlara baktık, Sultanahmet camiinin avlusuna girdik, Ayasofya'ya uzaktan selam verdik ve önünde upuzun bir içeri girme kuyruğu bulunan Yerebatan sarnıcına ulaştık.

Haliyle kuyruğa girdik, neyse kuyruk hızlıca ilerledi ve Yerebatan sarnıcını yeniden düzenlendikten sonraki halini gördük, gezdik.

Sarnıçlar gezimizin sonunda koşar adımlarla Sultanahmet köftecisine gittik, karnımızı doyurduk. Biz Yerebatan kuyruğunda beklerken arayıp irmik helvası ısmarlayan annem için paketimizi de aldık ve dönüş yoluna geçtik.

Günün yıldızı Yerebatan sarnıcının sonsuza uzanırmış gibi duran sütunları...