12 Temmuz Salı

 * Günün olayı, annemin doğum günü  ve onu küçük bir aile buluşmasıyla kutlayacak olmamızdı.

Program az çok belliydi; küçük dayım, oğlum, annem, ben kardeşimin evine gidecek orada bahçeye bakarak oturacak, belki ufak tefek bir şeyler yiyecek ve günün anlamına uygun olarak annem bir pastanın üstündeki mumları üfleyecekti.

** Ve fakat, şakacı birilerinin programı başkaymış, meğerse. 

İki gündür boğazında bir yanma hisseden küçük yeğenime yapılan testin pozitif çıkması uygun bulunmuş. Bizim tatlı kuzu, "ben yukarıda otururum, gelsin annanem, siz programı değiştirmeyin" dediyse de, anne babasının temaslı olabileceği ihtimali ve asıl önemlisi annemin doğum günü kutlamasının bir covid partisine dönüşmesi ihtimalinin gereksizliği "tamam, iptal edelim" kararını kolayca almamızı sağladı.

Artık kısmet, test sonucu hafta sonuna kadar negatife dönerse ne âlâ, o zaman keseriz pastayı. Olmadı, daha sonra. 

*** Kalan zamanda artık bayram bitti gibi diye düşündüğümden, market alışverişi yapmak için sokağa çıktım, bu bahaneyle de bir saate yakın yürümüş oldum. 

Arada kalan zamanda bir belgesel film izledim: Karim Aïnouz'un yönettiği, özyaşamsal ögeler taşıyan  Dağların Denizcisi. Filmin künyesi burada. 

Konuyu özetleyeyim: Film, ABD'de karşılaşan bir Brezilyalı ve bir Cezayirli'nin ortak yaşam hayali kurup, bir sene boyunca birbirine rekor kıracak sayıda çok mektup yazdıktan sonra bir daha hiç birbirlerini görmemeleri ve bu buluşmadan doğan oğullarının annesinin ölümünden sonra daha önce hiç görmediği baba memleketine gitmesinin hikayesini anlatıyor. 

Dip Not:

Doğum günü pastası hevesimizi sonraya sakladık,

Akşamüstü balkonda yaptığımız anne kız kutlamasının eşlikçisi,

Şöyle alengirli bir isimle sunayım; 

Kaymaklı dondurmalı şeftali dilimleri bisküviyle çeşnilendirilmiş,