17 Şubat Çarşamba

Bu sabah uyandığımda dışarıdaki sessizlik ilgimi çekti ve pencereden baktığımda nedenini anladım. Tipi halinde kar yağıyordu, yine!

* Oğluma seslendim, "bir dışarı bak bakalım işe gitmeyi düşünüyorsan". Benim gibi o da aynı sözü kullandı, "yine kar yağıyor".  "Yine kar yağıyor" vurgulaması nedeniyle, aklıma Montreal'e göçen İzmirli fıkrası geldi, güldüm kendi kendime. 

Bir ara internette çok dolaşmıştı, hatırlayamadıysanız internette bulursunuz muhtemelen, aramaya üşenenler için buraya bir link bırakayım. 

** Kar yağdı yağdı ve bir iki kez güneş açıp kar toplayıp tekrar yağdıktan sonra 12 civarı kesiliverdi. Kesilmekle kalmayıp, güneş parlamaya başladı. 

Biraz daha bekledim, baktım güneş iyice ısıtmaya başladı. Haydi tam yürüyüş havası dedim, attım kendimi sokağa. Hava soğuktu ancak güneş pek güzel ısıtıyordu. Bulduğum bütün basılmamış karlara ayak izimi bıraktım. Ohh!

*** Kızkardeşimin gönderdiği bir fotoğrafa da pek güldüm bugün. Bizimkiler bahçedeki karları biriktirip kedilere iglo yapmışlar. Asıl hoş olan, poz vermeyi hiç sevmeyen kedileri Çakıl'ın iglonun içinde dururken bir pozunu yakalamışlar. 

Diyorum ya, karın yağması insanı çocukluk hallerine en kısa yoldan götürüyor işte.

Dip Not:

Geleneksel olarak, balkondaki sardunyalar ilk ve sonbaharda daha canlı oluyorlar. Her nedense, her kar yağdığında da açmış bir kaç sardunya oluyor. Bu da bizim balkondaki kar ve sardunya geleneğinin bu sabah kar yağarkenki hali.