25 Temmuz Perşembe

Bu postun sayısını gördüm arayüzde, ağzım açık kaldı; 1300 olmuş! Yavru blogum beni şaşırtmaya devam ediyor, aferin ona. 

Bugünlerde dışarıda bir saat kalmak bile yorucu oluyor, sabah bir iki iş halledip hemen eve kaçıyorum.

Oysa şöyle eski usul sabah serinliği, akşam esintisi, gündüz ışıltısı olan bir yaz yaşıyor olsaydık da İstanbul'un tozunu atsaydım, arkadaşlarımı görseydim ne güzel olurdu. 

Ne yapalım gerçek insanları göremiyorsam, insanları ekrandan görürüm ben de diyerek her gün bir film izliyorum, buna da şükür.

Günün filmi yine bir belgeseldi, hem de çok yeni yayınlanmış, etkileyici, dürüst bir belgesel; "I Am: Celine Dion".

Meğer Celine Dion uzunca bir süredir, milyonda bir görülen nörolojik bir hastalıkla boğuşmakta imiş. O nedenle değil sahneye çıkması, şarkı söylemesinin söz konusu olması,  günlük hayatını sürdürmesi bile pek çok zorluklar içinde mümkün olabiliyormuş.

Diğer yandan hastalıkla başa çıkmak için verdiği mücadelenin izlerini görmek sarsıcıydı. 

Filmin sonunda biraz daha bilgi için araştırırken Celine Dion'un yarın Paris'teki Olimpiyat açılış törenin sahneye çıkacağı bilgisine ulaştım. 

Umarım, o sahneden sağlıkla inmesi mümkün olur, zira belgesel filmde de anlatıldığı üzere, hastalığı çok mutlu olduğu bir andan hemen sonra vücudunun tümüyle kasılmasına neden olabiliyor. 

Burada bir Celine Dion şarkısı var, hayır o en ünlü olanı değil, bir başkası. 

Bostancı İskelesi,

Adaya, Modaya giden bir vapura binsem, gitsem...