17 Şubat Cumartesi

Eskiden, çocuklar dört beş yaşlarındayken, hafta sonları kek yaparken onlar da bana yardım ederlerdi. Bu yardım, daha çok çırpma kabının dibini sıyırmak, ne zaman pişecek soruşturması yapmak benzeri konularda olurdu.

Bugün annemle torunlar için poğaça ve kurabiye yaparken o günler geldi aklıma. Bir de daha eskisi, annemin başında bizim beklediğimiz, ne zaman pişecek dediğimiz günler.

Dün akşamüstü akşama dönerken, aslında gün boyu zaten yağmur nedeniyle karanlıkken, yine çabucak karar verdik ve kızımla CKM'ye doğru yürümeye başladık. Önceki hafta fragmanını gördüğümüz "Dört Kız Kardeş / Four Daughters" başlamıştı, kaçırmayalım dedik. Çok iyi karar vermişiz, seyrettiğimiz yapım, belgesel ve kurmaca karışımı, sakin, sade anlatımlı ancak bir o kadar sert, sanki bir grup terapi seansı izlermişsiniz etkisi yaratan çok başarılı, etkileyici bir filmdi.

Tunuslu kadın yönetmen Kaouther Ben Hania, senaryoyu da yazmış. 

Filmdeki kişilerin bir kısmı gerçek, bir kısmı oyuncu, anlatılanların çoğu gerçek, bir kısmı olsa olsa böyle olmuştur temalı.

Film bittiğinde ikimiz de midemize yumruk yemişiz duygusuyla dışarı çıktık, dönüşte eve yürürken filmden konuşmaktan kendimizi alamadık.

Filmin ana teması ve anne karakterinin kişiliği bana Lorca'nın klasikleşmiş tiyatro oyunu "Bernarda Alba'nın Evi"i çağrıştırdı; toplumun ev içi üzerindeki etkisi, annelerin kızları üzerindeki toplumsal baskıları vb. 

Daha fazla anlatmayayım da filmi görün siz.

Epeydir sahibini bekleyen sandalyelerden birine rastlamamıştım.

Dün gece eve dönerken gördüğüm buncağız artık hiç kimseyi bekleyecek durumda değil.