20 Haziran Salı

Sonunda şeytanın bacağını kırdık ve annemi dışarı çıkardık, parka götürdük, şöyle bir hava aldırdık.

Kasım'dan bu yana nükseden ve pek de düzelemeyen bel fıtığı nedeniyle, tüm kış ve hatta bahar boyunca annemi ancak sınırlı sayıda kez sokağa çıkarabilmiştik ki bunların çoğunluğunu doktor ziyaretleri oluşturuyordu.

Derken bir yakınımız artık kullanılmayan bir tekerlekli sandalyenin iş görebileceğini söyleyip, sandalyeyi de getirince, baston ve yürüteç dışında farklı şekilde bir mobilize olma seçeneği ve imkanı belirdi. 

Bir süredir uygun hava koşulları olsun beklentisi içindeydik. Sonunda eğrisi doğrusuna denk geldi ve bugün bulutlu havaya aldırmadan dışarı çıkma işene giriştik. 

Kardeşim Maltepe parkının daha uygun olacağını düşündü, son derece haklı olduğu günün deneyiyle ortaya çıktı. Otopark ve yürüyüş yolları arasında bulunan ve tekerlekli sandalyeyle aşmanın ek zahmet gerektirdiği bir kaç kaldırım dışında fazla zorlanmadık. 

Nasıl ki çocuklar küçükken bebek arabalarıyla sokağa çıktığımızda kaldırımlarımızın, parklarımızın o arabaların geçmesine müsaade  konusunda ne kadar zorlayıcı olduğunu bizzat yaşamıştıysak, aynı şekilde bu defa da yaşlı ve hasta insanların bu tür tekerlekli araçlarla gezdirilmesinin de zor olduğunu anlamış olduk. Üstelik aradan çeyrek asırdan fazla süre geçmiş ve pek de alkışlanacak gelişmeler olmamıştı. 

Neyse, yine de henüz gül mevsimi sürerken anneme gül bahçeleri gösterebilmek harikaydı. 

Gül kokusu içimize çekerek ve sonra denize bakarak parkta oturabilmek, kıyı kahvesinde tost kemirip çay içerek vakit geçirmek annemi mutlu etti ve bizi sevindirdi. Şükür dediğimiz bir gün oldu. 

Sarmaşık gülleri gül bahçesinin ortasında iki uzun kameriyeye sardırılmışlar,

Dışından güzel göründükleri gibi, kameriyelerin altında dinlenmek de hoşluk veriyor,