9 Şubat Salı

Bugün lodos vurgunuyum. Dün geceki çatı uçuran, ağaç söken lodos fırtınasının sesi ve ruhu uyutmadı. O nedenle, bugünüm biraz rötarlı ve sepet kafalı başladı.

*  Leyla ile Mecnun dizisi bugün 10 yaşında olmuş.

En eğlenerek izlediğim dizilerden biriydi, saçmanın absürtün dibine vururdu ve şahane gerçekçi idi.

Sabah Twitter'da dizinin yaratıcısı Burak Aksak'ın mesajını görünce önce şaşırdım, ne çabuk geçmiş zaman yine! Sonra  bir kaç kuple izledim, yine güldüm. Oyuncuların her biri ayrı fenomen zaten.

Şuraya tüm bölümlere giriş bırakayım, bakılsın.

** Bugünlerde -en azından benim yakınımdaki- kadınların hemen hepsinin sıkıntısı ortak: Bugün ne pişirsem? Pandeminin getirdiği tuhaflıklardan biri de bu bence. Eskiden de her gün yemek yenirdi, pişirilirdi, üstelik bunu çalışma hayatı içinde kırk işle meşgulken yapardık. Ne var ki şimdilerde, bunaltıcı bir konu haline geldi yemek mevzuu.

Bir sır vereyim, ben bugünlük bunalmadım, kalanın yanına ek yaparak günü kurtarıyorum neyse.

*** Öğleden sonra mahallede bir tur yürüdüm geldim ve dün gece uyutmayan lodos yine peşimi bırakmadı. Bu defa kafama tahta atmaya çalıştı!

Eve yaklaşmışken kızım mesaj attı. Ne yazmış diye bakarken arkamda paaat diye bir ses duydum. Dönüp bakınca gördüm, bir tahta parçası iki adım arkamda yerde yatıyor, artık tabeladan kopan bir parça mı nedir?

Ucuz kurtuldum dedim, şükrettim.

 

Dip Not:

Tam dört sene öncesinden bir an.

Beşiktaş'tan Üsküdar'a geçilmiş, bir taksiye atlanmış eve dönülüyor.

Kız kulesi zarif mücevher görüntüsüyle gönlü çelmiş, hemen bir foto çekilsin istenmiş.

Artık, o sırada taksi çukura mı girmiş, el mi titremiş, yanlış bir dokunuş mu nedir bir şey olmuş.

Olana da kıyılamamış, an iken anı olmuş.