Bugün minibüsle Göztepe'ye gittim, vakit öğlene yakın olmasına rağmen trafik epeyce yoğundu.
Dönüşte tekrar minibüse binmek içimden gelmedi, Marmaray istasyonuna yürüdüm, iki durak sonra Suadiye'de indim.
Eve dönüşte eczaneye uğradım, annemin ilacını aldım.
İnsanlar pek suskun ve durgundu diyeceğim, belki de ben kendimi öyle hissettiğim için duygumu yansıttım, bilemiyorum.
6 Ekim 2016, Olympos sahilinde yürürken rastladığım taşlar,
Onlar hep orada öylece kalacak sanıyoruz ya, dalgayı rüzgarı hesaba katmıyoruz,
Yuvarlanıp duruyorlar, biteviye...
bana da öyle geliyor hep. herkes durgun, üzgün. bazılarımız gergin, sinirli...toplum olarak iyi bir terapiye gereksinim var!
YanıtlaSilNasıl şifa bulacağız acaba? İçimi ümitsizlik kaplıyor. :(
SilZaten ekonomi bitirmişti insanları, bir de üzerine bin beteri geldi. Halimiz kalmadı.
YanıtlaSilHem de hiç halimiz kalmadı...
Sil