5 Mart Salı

Öğleden sonra beklenen saatte incecikten yağmur yağmaya başladı. Henüz ılık hava, yarın daha serin olacakmış.

Bugün kardeşimle İsveç'in sarı renkli büyük tasarım mağazasına gittik. O kadar uzun zaman önce gitmişiz ki en son, üretilen nesneler ve ölçüleri değişmiş. 

Mesela annem için aldığımız cam saklama kaplarının  zaman içinde  kilitleri kırılan plastik kapaklarının yenisini almak istedik, bulamadık. Onlar artık üretilmiyormuş ve yenilerinin boyutları birer santim daha küçükmüş.

Mesela dayımın istediği dolap içi tel raflardan da artık yokmuş, cam olanlarından varmış.

Neyse, daha önce internetten bakılan ancak karar vermek için gözle görülse iyi olur dediğimiz bir iki parça eşya bulundu, görüldü ve amaca ulaşıldı. 

Eskiden yulaf ekmeği karışımı alır, ölçüsüne göre su ekler pişirirdik, onlar da kayıp listesindeydi. Sonra yine eskiden pek lezzetli mürver çiçeği portakal kabuğu karışımı reçelleri vardı, şimdi yoktu.

Diyeceğim o ki, zaman geçmiş her şey değişmiş yenisi çıkmış, biz anılardakilerin peşindeyiz...

İngiliz yazar Mark Haddon'un neredeyse yirmi yıllık romanı "Süper İyi Günler"i geçenlerde almıştım, dün gece bitirdim. Bu ara biraz yavaş okuyorum yine, tempom düşük.

Kitap çok ilginçti, özel eğitim alan 15 yaşındaki Christopher'ın yaşamından bir kesit onun ağzından anlatılırken otistik bir zihnin nasıl çalıştığını, anlamamızı demek zor en azından algılamamızı, sağlayacak  şekilde kaleme alınmıştı, çok etkilendim.

Fotoğraf geçen haftadan, 

Bir otobüs durağı önünde yatıp duran eski usul ev/ofis telefonu,

Giderken görmemiştik, aradaki iki saatte ne olmuşsa olmuş dönüşte yerle yeksan vaziyetteydi.