10 Mart Pazar

Kaç günün gri havasından sonra bugün -biz de dahil- herkesler sokağa atmıştı kendisini.

Annemin kahvaltısı, yemek işleri derken kızımla  birlikte sahile inmek hedefiyle sokağa çıkışımız saat 3'ü buldu. 

Aman da aman! Diklemesine geçiverdiğimiz caddeler ve nihayetinde kavuştuğumuz sahil yolu araç ve insan almaz haldeydi. 

Yürüyüş yaparken kızım bana son günlerde okuduğu bir kitaptan uzun uzun söz edince, iki saatlik yürüyüş nasıl geçiverdi anlamadık. 

Ancak ikimiz de kalabalıktan ambale olmuş hissedince, sahil sefasını uzatmadık, eve döndük ıhlamurlarımızı içtik.

İki hafta önce sahile annemle gittiğimizde gördüğüm ve  "yakında açar buncağız" diyerek mimlediğim ağaç, henüz gelinlik kızın tül duvağı gibi olmamışsa da mahcup halli yavaştan açmaya başlamıştı.